Engir styrkir

6.5.2008 | 22:00

Ég er að reyna sjá hvar vandinn liggur. Ég hef sótt um ótal styrki sem mig bráðvantar til að geta unnið að myndlistinni. Ég hélt að ég ætti sjéns í þann heim þar sem ég er háskólamenntaður myndlistamaður og hef starfað að listinni í mörg ár. Það er endalaust af listamönnum að sækja um styrkina en í hverju fylgst sían? Hverjir eiga ekki sjéns og hverjir komast alltaf í gegn, sama hvað? Þetta er eitthvað sem ætti að vera skoðað, ég er nokkuð viss um að útkoman yrði áhugaverð.. Það er spilling í pólitík, það hafa allir heyrt og er staðreynd. Styrkir ættu ekki að vera tengdir vinaböndum, blóðböndum o.þ.h. Plís, vonandi er ekki mikið um slík dæmi hjá borginni varðandi listheiminn..Ég á enga fræga listaspíru- eða pólitíkusaættingja sem ég veit af. Nú set ég bara Working Class Hero með Lennon á fóninn og stóla á vinnuna sjálfa og það góða sem fylgir henni.

Flokkur: Menning og listir | Breytt s.d. kl. 22:05 | Facebook

Athugasemdir

Ég vona að það sé ekki klíka sem ræður styrkveitungu. Er ekki bara best að treysta á sjálfan sig og sína vinnu - hækka bara í Lennon og njóta.

Sendi þér kveðjur mínar.

Sigrún Óskars, 7.5.2008 kl. 14:43

Bæta við athugasemd [Innskráning]

Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.

Um bloggið

Pensillinn

Höfundur

Sandra María Sigurðardóttir

Ég er 33 ára listmálari. Lifi og hrærist í Reykjavíkinni, fædd og uppalinn í Seyðisfirði. Er 1/4 færeyingur sem hefur sannarlega áhrif á útkomuna. Ég var dreymandi og afskaplega utan við mig sem barn, alltaf að smíða og búa til hluti, horfa á stjörnurnar og búa til ljóð. Ég sé í dag hvað það er gott að hafa fengið sérstakt uppeldi. Þarf ég að laga það ef það getur nýst mér?